مهین پیغمبری از نسل آدم
جهان رحمت از یزدان مجسم

معمای خرد نازان به نامش
دو عالم جرعه ای از درد جامش

یتیمی ناز پرورد الهی
فقیری پشت پا بر تاج شاهی

سریر آرای تخت لامکانی
گهر پیرای تاج کن فکانی

رواج نقد توحید از عیارش
طفیلش گنج هستی، بل نثارش

زمین در زیر کفشش عرش افلاک
خدا طغرای عرشش خواند لولاک

زبان بهر ستایش گشت موجود
ز خیل آفرینش اوست مقصود

ز عدلش دست چرخ از ظلم کوتاه
که انصاف کتان بستاند از ماه

فلک چون نیل خاکش کرد بر سر
ملک جاروب راهش ساخت شهپر

به جیب مه فکنده چاک ز انگشت
نشان مهر حق آورد بر پشت

نشان پای او بر دست موسی
نهاد از پیشدستی پای بالا

سلیمان را به لطف ار پیش خوانی
برآرد پر چو مور از شادمانی

خداوند جهان عشق تو بازد
زهی نقشی که بر نقّاش نازد