۲۱۶ بار خوانده شده

بخش ۶۳ - در صفت ماهتابی

شبی چون جِیب صبح، آبستن نور
چو خور دامن فشان بر شمع کافور

تجلّی شمع خلوت خانۀ او
چراغ آسمان پروانۀ او

هوا صافی چو رأی مرد آگاه
زمین از شیر شسته گازر ماه

مهش چون نکته چینان گشته غماز
غلط گفتم چو عاشق دشمن راز

همانا مه چو مستان باده پیماست
که راز دل در افکنده به صحراست

جهان از پرتو مه نطع گستر
به شوخی خنده زن بر سطح مرمر

غلط کرده ز مه تا مهر تابان
به شب تکبیرگو مرغ سحر خوان

قضا بر باد داده دخل کان را
به سیم اندوده سقف آسمان را

بدان خوبی شبی آیا چه شب بود
که چون معشوق نو عاشق طلب بود

هوایش هم بغایت معتدل رنگ
نشاط روز عید از وی خجل رنگ

نویسانیده ماه از حسن جاوید
ز نیلوفر خط انکار خورشید

دل خاک از صفا آنگونه بنواخت
که بلور از حیا چو ن آب بگداخت

چو آیینه زمین صیقل پذیرفت
که عکس شخص را چون آب بنهف ت

به یکرنگی چنان مه داد مایه
که می آمیخت با خود نور و سایه

زمین و آسمان لبریز مهتاب
جهان غوطه زده در موج سیماب

برادر خواند مانا مهر مه را
بدل کردند زان با همه کُله را

نه ماه از جبه افشاند آن همه نور
ز نور آسمان بارید کافور

ز مهتابی چو خوبان از گل جای
غزالان بیابان بستر آرای

چو رخسار بتان ماه شب افروز
به مهتابی دریده پرده روز

براند از طرب گاه نظاره
بساطی یافته ماه از ستاره

ز بنگاه ثری تا کنگر عرش
ز مروارید سوده ریخته فرش

ز قرص ماه شد کافورِ تر حل
سراپای جهان مالید صندل

به ذوق جلوه ماه جهانتاب
ز چشم دیرخوابان منفعل خواب

چو حسن گلعذران ماه تابان
به خور سر برزده از یک گریبان

چو آنست از چه شد ماه ف لک باز
چو طفلان شیر مادر از لب انداز

ز تاب ماه شب پوشیده جلباب
چو زنگی زن به رو مالد سفید آب

می نورش همه کرده مه آشام
شکسته خور به حسرت زان تهی جام

ز فیض چشمۀ خور دست شسته
به جام عشق دل چون مست شسته

صفا اندر صفا جام شب و روز
میانجی در میان آن ماه دلسوز

گرو برد از ضمیر عارفان شب
ز شادی مه فراهم نامدش لب

فلک دست کلیم الله برداشت
گذر گاه نگاه از نورش انباشت

به یک خارق که ماه از خرقه در داد
ز شب رسم سیه کاری در افت اد

مگر مه توبه بود و شب گنه کار
که شد رویش سفید از وی دگر بار

به قدر مه نبود آن روشنایی
مگر زد نقب در نور خدایی

به معشوقانه عشوه یوسف ماه
زده همچون زلیخا کبک را راه

به چشم کبک دیده خویشتن را
زکوه رنگ و بو داده چمن را

ولی کبک دری غمناک کرده
گریبان قصب را چاک کرده

بدان بی التفاتی کبک دلریش
زده صد قهقهه بر طالع خویش

زمین سیمین چو صحرا گاه محشر
ز غم بیتاب دل، رام و برادر

که بی آن ماهروی سرو قامت
مرا ماه است خورشید قیامت

اگر چه مه لعاب طلق می ریخت
ز جان رامِ بیدل آتش انگیخت

محبت در دلی کاتش فروزد
گرآب طلق ریزی بیش سوزد

نه سو ز آن مه از رام اندکی بود
که آنجا خود دو ماه اینجا یکی بود

چو سوز آتش از گفتن برونست
ازین گویم که چون گل غرق خونست

دو خونین لاله بودند از یکی باغ
ز یک سینه دو دل لذت چشِ داغ

ولیکن مختصر می سازم اینجا
سخن بر داستان رام و سیتا

چو یک کس را به زندان رو توان دید
حساب دیگری هم زو توان دید

در آن شب بیدل و با بخت در جنگ
چو مار خسته سر می کوفت بر سنگ

ز خوناب جگر چشم تر انپاشت
به لب زهر و به دل الماس می کاشت

دمی و یک جهان غم گلو گیر
دلی و صد هزاران بند و زنجیر

چو برف از ناامیدی دل فسرده
خنک تر از دم کافور خورده

دران شب کان بدش روز قیامت
به مه کرده سخن با صد ملامت

مگر داری به خاطر کینۀ من
ک ه می سوزی چو دلبر سینۀ من

چرا جانم کباب از اخگرِ توست
نه آب زندگی در ساغرتوست

و لیکن طالعم دارد گرانی
که می سوزم به آب زندگانی

در آن بی طاقتی گفت ای برادر
که دل برجا نماند و هوش در سر

بر امید وفای عهد میمون
شد ابتر کار و بارم تا به اکنون

کنون خود کرده باید چاره خویش
نباید کرد ضایع عمر زین بیش

چو بر پیمان وحشی دل نهادم
چه نقد عمر خود بر باد دادم

چنان دانم که بس ناحق شناس است
ز تیغ کین شاهی کم هراس است

برو فردا طلب کن تا بیاید
که از مردان وفای عهد شاید

وگر عذری به پیش آرد چو نادان
زبان درکش بزن تیع سرافشان

یقین دان بی وفا ر ا کشته باید
ببینم تا چه دیگر پیشم آید

وگر تدبیر نتوان کرد بسیار
که باشد کفر نومیدی ز دادار
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۶۲ - در صفت فصل بهار برسات و فراق رام
گوهر بعدی:بخش ۶۴ - فرستادن رام لچمن را برای آوردن سگریو
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.