شمس تبریز را بشام ندید
در خودش دید همچو ماه پدید

گفت اگرچه بتن از او دوریم
بی تن و روح هر دو یک نوریم

خواه او را ببین و خواه مرا
من ویم او من است ای جویا

هر دو با هم بدیم بی تن و جان
پیش از آن کاین فلک شود گردان

نی فلک بود و نی مه و نی خور
که مرا بود او چو جان در خور

بی فلک جمله عیش ها کردیم
از کف شه چه باده ها خوردیم

بی زمین و زمان بهم بودیم
از وجود جهان نیفزودیم

فهم ها کی رسد بحالت ما
چون نداریم در جهان همتا

مغز مائیم و دیگران همه پوست
از غنی و فقیر و دشمن و دوست

زین خلایق نه ایم ما یا را
مشمر ز اهل این جهان ما را

این جهان خیره است اندر ما
طالب ماست خلق ارض و سما

حالت ما بکس نمی ماند
کیست کاحوال ما عیان داند

من و او از چه رو همیگویم
چونکه خود او منست و من اویم

بل همه اوست من در او درجم
زو بود جمله دخلم و خرجم

او چو شخص است و هست من سایه
نیست بی شخص سایه را مایه

بی وجودش مرا وجودی نیست
بی ویم هیچ تا رو پودی نیست

ج نبش من همه ز جنبش اوست
هیچ بی او مرانه پش ت و نه روست

پس ز من دائماً تو او را بین
در بد و نیک و در خشونت و لین

او چو خورشید و من چو یک ذره
او چو دریا و من چو یک قطره

تری قطره نی که از دریاست
هستی ذره نی ز شمس و سماست

مدح خود کردنم از این روی است
که خمم پر ز آب آن جوی است

پس همه مدح اوست در تحقیق
اصل را گیر بگذر از تفریق