۲۲۶ بار خوانده شده

بخش ۱۱۹ - در بیان آنکه اگر عالم اولیا ظاهر گشتی. کفر و ایمان یکسان شدی و اگر کسی را خلاف آید که پیغامبر خود را بهمه نمود ابوجهل با ابوذر چرا یکسان نشد، گوئیم که آن نمودن بقابلان بود زیرا وجود نبی همچون آفتاب است که بر بدو نیک تابان است، خوب را از زشت ممتاز میکند چنانکه در قیامت بدو نیک پیدا شود که یوم تبیض وجوه و تسود وجوه. اما در دنیا پنهان‌اند از آنکه دنیا شب است و آخرت روز همه چیز در شب پنهان باشد و بروز ظاهر شود. پس نمودن آن است که آفتاب بسنگ لعل مینماید و او را گوهر باقیمت میکند، اما باقیان را باین وجه مینماید که سنگ را از لعل میشناسد و شبه را از گوهر، آن نمودن بمقبولان باشد نه بمردودان.

گر نمودی یکی بخلقان رو
همه یکسان شدی ولی و عدو

خلق اغیار یار گ شتندی
مونس و غمگسار گشتندی

بوالحکم از کجا شدی بوجهل
همه دشوارها نمودی سهل

همه گلشن بدی نبودی خار
کس ندیدی قرین یار اغیار

روح گشتی فرید بی جسمی
بر مسمی کجا بدی اسمی

بی حجاب آن جهان نموده شدی
زانکه شرک از همه زدوده شدی

همه گشتی چنان که بود اول
روح صافی شدی ز دام و دغل

لاشدی هرچه آن نمی ‌ باید
بنمودی هر آنچه می شاید

پردۀ کون را خدا آویخت
پس آن گونه گونه خلق انگیخت

نیک و بد صاف و درد پاک و پلید
پس پرده نهان ز شخص بلید

تا که هر گول فهم آن نکند
جهل را تا ز بیخ بر نکند

همچو در لیل تار دیدۀ باز
نکند فرق زاغ را از باز

پیش او گرگ یک بود با میش
نشناسد که کی پس است و که پیش

روز محشر شود همه پیدا
نیک و بد بیش و کم صواب و خطا

این جهان که شب است برخیزد
بعد از آن نیک و بد نیامیزد

همه از همدگر جدا گردند
هر گروهی بجنس واگردند

دانه ها زیر خاک یکسان ‌ اند
زانکه از چشم خلق پنهان ‌ اند

چون ز صور بهار نشر شوند
همه از گور خاک حشر شوند

سر هر دانه ‌ ای شود پیدا
در نظر نیک و بد شوند جدا

میشود زنده بعد مرگ زمین
از دم نوبهار نیکو بین

چون سرافیل نوبهار آید
از زمین مرده دانه ‌ ها زاید

برگها سرکند ز گور شجر
با دو صد غنچه از برای ثمر

حشر خلقان چنین بود در نشر
بیشک این را بدان گذر از نشر

آنکه این حشر میکند بجهان
هم کند حشر جملۀ خلقان

همچنین در قیامت این خلقان
از لحد سرکنند پیر و جوان

یک بود ابیض و یکی اسود
گردد ابیض قبول و اسود رد

کافران را بود مقام جحیم
مؤمنان را بود سرای نعیم

روز از آن خواند حق قیامت را
که نهانها شود در او پیدا

یوم دین گفت بشنو از قرآن
زانکه از وی فناست لیل جهان



اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۱۱۸ - در بیان آنکه طلب دواست و راه نیز دو، سید برهان الدین محقق را رضی اللّه عنه پرسیدند که راه را پایان هست یا نی فرمود که راه را پایان هست اما منزل را پایان نیست زیرا سیر دو است یکی تا خدا و یکی در خدا، آنکه تا خداست پایان دارد زیرا گذر از هستی است و از دنیا و از خود اینهمه را آخر است و پایان اما چون بحق رسیدی بعد از آن سیر در علم و اسرار معرفت خداست و آن را پایان نیست.
گوهر بعدی:بخش ۱۲۰ - در بیان آنکه دنیا لیل است و آخرت نهار. اهل دنیا مظهر لیل‌اند و اولیاء مظهر نهار و نهار یک چیز است گاه در مظهر مینماید و گاه بی مظهر. حق تعالی قیامت را یوم دین خواند، پس آخرت روز باشد زیرا در روز روشن بد و نیک پیدا شود، دوزخی از بهشتی ممتاز گردد. انبیاء و اولیاء که مظهر نهاراند حکم نهار دارند که از وجود ایشان مؤمن از کافر و منکر از مقر ممتاز میشود. از وجود آدم ابلیس از ملائکه جدا گشت و همچنین از وجود موسی، فرعون و اتباعش و از وجود ابراهیم، نمرود و اشیاعش و از وجود مصطفی، ابوجهل و ابولهب و جنس ایشان. دنیا و اهل دنیا لیل‌اند، لیل خواب آورد از آن سبب خلق درخواب غفلت غرقند که در لیل دنیااند. پس باید که بخاصیت خوابشان گران باشد.
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.