۱۷۹ بار خوانده شده
نام شریفش ابوالمعالی از نواحی شهر مذکور و در آنجا به ذوق و حال معروف و مشهور. عاشقی دردمند و سالکی پایه بلند بوده. این دو بیت از اوست:
آنچه ما زان جان و جانان دیده ودانستهایم
بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است
٭٭٭
مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است
که با تو شرکتِ من دروجود بی ادبی است
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
آنچه ما زان جان و جانان دیده ودانستهایم
بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است
٭٭٭
مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است
که با تو شرکتِ من دروجود بی ادبی است
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۱۱۳ - غزالی مشهدی
گوهر بعدی:بخش ۱۱۵ - غیری کرمانی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.