هوش مصنوعی: میرزا عبدالحسین، عارفی ساکن شیراز بود که علوم صوری و معنوی را فراگرفته و عمر خود را به ریاضت و عبادت گذراند. او از مریدان مولانا عبدالرحیم دماوندی، از بزرگان سلسله نوربخشیه، بود و شیخ محمد اسماعیل شیرازی به او ارادت داشت. میرزا عبدالحسین رسالاتی دارد و در این متن چند بیت شعر از او نقل شده است که مضامین عرفانی و اخلاقی دارند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و اخلاقی است که برای درک عمیق‌تر، به بلوغ فکری و آگاهی نسبی از مبانی عرفان نیاز دارد. همچنین، برخی از ابیات ممکن است برای مخاطبان جوانتر پیچیده باشد.

بخش ۱۶۱ - ناظر کازرونی علیه الرحمة

اسم شریفش میرزا عبدالحسین و در شیراز سکونت داشتند. علوم صوری و معنوی حاصل کرده بود و عمر شریف خود را به ریاضات و عبادات شرعیه مصروف می‌نمود. پیر طریقت و ارشاد وی جناب مولانا عبدالرحیم بن یوسف الدماوندی است که از اکابر علما و عرفا و ازمشایخ سلسلهٔ علّیهٔ نوربخشیه بوده و جناب میرزا از متأخّران این طایفه است. شیخ محمد اسماعیل بن شیخ عبدالغنی شیرازی ارادت به او داشته. رسالات نیکو دارد و این چند بیت تیمّناً و تبرّکاً از اونوشته شد:

من ندانستم از اول که چنین کاری هست
پایِ رفتن نه و بر دوش گران باری هست
٭٭٭

مفتی بهانه جوست پی قتل عاشقان
بهتر ز عشقِ ما به جمالت بهانه نیست
رباعی

صورت گر پرده‌ای که اندر نظر است
در گردش خامه‌اش صور معتبر است

منگر تو به صورت و به معنی بنگر
هر صورتِ آن معنی‌ای جلوه‌گر است
٭٭٭

یک چند چو ممسکان فشردم رهِ حلق
یک چند چو مفلسان زدم وصله به دلق

نگشود ز کاردل به این‌ها گرهی
بستم کمری تنگ پیِ خدمت خلق
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۱۶۰ - نعیمی مشهدی قُدِّسَ سِرُّه
گوهر بعدی:بخش ۱۶۲ - وحشت بختیاری
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.