و هو زبدة الفضلاء و العلما قاضی میر حسین میبدی. از اعاظم محققین و اماجد مدققین. حکیمی است بی نظیر و سالکی است صافی ضمیر. در فنون علوم مشهور و معروف. عربیاً و فارسیاً تصانیف مفیده دارد. مانند: شرح هدایه و شرح کافیه و طوالع و شمسیه و شرح دیوان ولایت توأمان حضرت امیرالمؤمنین. گاهی شعر می‌گفته. وفاتش در سنهٔ ۹۱۰. از اوست:
رباعی

دانا که به رای دوستان در کار است
پیوسته ز شاخِ عمر برخوردار است

هرچند ترا دولت و نصرت یار است
صد دوست کم است و دشمنی بسیار است

آن دل که تو دیدیش ز غم خون شد و رفت
وز دیدهٔ خون گرفته بیرون شد و رفت

روزی به هوایِ عشق سیری می‌کرد
لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت