نامش ضیاءالدّین و چون سلسله نسبش به حضرت سلمان فارسی- رضی اللّه عنه- می‌رسد، بدین مناسبت فارسی تخلص کرده. فاضلی بلندپایه و حکیمی گرانمایه است. شرحی بر محصول فخرالدّین رازی نوشته. معاصر سلطان محمد ایلدگز بوده و امورات شرعیه بخارا را رتق و فتق می‌نموده. در سنهٔ ۶۲۲ در هرات وفات یافت. این ابیات از اوست:

روز ندانم چگونه شب کند آن کس
کز تو امید شب وصال ندارد

گفتا بهای بوس من آمدهزار جان
این هم ز لطف اوست که چندین بها نکرد

آتشین باد مرا بستر اگر بی یادت
می‌نهم هیچ شب از عشق تو سر بر بالین

گفتی ز درد من نگرستی و برحقی
فرق است از فشاندن خون تا گریستن