کمال عاشقی در عشق آن بود که هستی مر معشوق را مسلم دارد و زحمت هستی خود از راه عشق بر دارد و می‌گوید:

لطفی بکن از راه وجودم بردار
تا زحمت تو ز راه من کم گردد