هوش مصنوعی: خواجه بوبکر مؤدب نقل می‌کند که روزی شیخ و خطیب کوفی با هم آهسته صحبت می‌کردند. سپس شیخ از او پرسید آیا شنیده که چه گفتند و او پاسخ منفی داد. شیخ گفت که آنها درباره دو نوع عجز صحبت می‌کردند: تنبلی در انجام کار ممکن و تلاش برای چیزی که از دست رفته است. در همان لحظه، قوال مصراعی درباره آشکارا سخن گفتن خواند.
رده سنی: 15+ متن شامل مفاهیم اخلاقی و ادبی است که برای درک کامل آن، خواننده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک دارد.

حکایت شمارهٔ ۹۰

خواجه بوبکر مؤدب گفت که روزی شیخ با خطیب کوفی سخنی می‌گفت آهسته، پس روی سوی من کرد و گفت می‌شنودی که چه می‌گفتیم؟ گفتم نه. شیخ گفت می‌گفتیم: العجزُ عجزان التوانی فی الامر اِذا امکن والجد فی طلبه اذافات و در آن ساعت کی شیخ این سخن می‌گفت قوّال این مصراع می‌خواند: ولاتسقنی سراً اذا امکن الجهر.
تعداد ابیات: ۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:حکایت شمارهٔ ۸۹
گوهر بعدی:حکایت شمارهٔ ۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.