هوش مصنوعی: این متن عرفانی به موضوع شناخت نفس و ارتباط آن با شناخت خدا می‌پردازد. شاعر تأکید می‌کند که شناخت حقیقی نفس، انسان را به شناخت خدا می‌رساند و این کار ساده‌ای نیست. نفس انسان گاه در طاعت و گاه در عصیان است و ممکن است به بت‌پرستی یا ادعای خدایی روی آورد. تنها با شناخت عیوب خود می‌توان به بینایی حقیقی رسید. در نهایت، شاعر توصیه می‌کند که نفس را کنار بگذاریم تا به سلوک راه دین دست یابیم.
رده سنی: 16+ محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار است. همچنین، برخی از مفاهیم مانند 'نفس‌شناسی' و 'سلوک دینی' نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً از سنین نوجوانی به بعد شکل می‌گیرد.

بخش ۱۴ - در بیان معرفت نفس گوید

چون تو نفس خویش را بشناختی
مرکب معنی به صحرا تاختی

ای ندانسته ز غفلت پیش و پس
با تو زین معنی همین نامست و بس

دانش نفست نه کار سرسریست
گر بحق دانا شوی دانی که چیست

نفس تو آشوب و افعال خداست
نی ز وصف و دانش این معنی جداست

بهر این گفت آنکه بینای رهست
حق شناسست آنکه از حق آگهست

در حقیقت کی از آن دانا شوی
عیب خود بشناس تا بینا شوی

گه بطاعت گه به عصیان ره زند
آتش اندر بار دل ناگه زند

گه لباس بت پرستی برکشد
گه بدعوی خدائی سرکشد

جرعۀ ناخورده مستیها کند
نیستی نادیده هستیها کند

گر مراد خود نیابد از درت
جوهری گرد د نفیس اندر برت

نفس را گردن بزن فارغ نشین
من بیان کردم سلوک راه دین
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۱۳ - در بیان تعریف عارف
گوهر بعدی:بخش ۱۵ - در بیان نفس اماره گوید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.