فصل گل روی تو جوان ساخت جهان را
حسن تو ازین باغ برون کرد خزان را

بر طاقت ما کار چنین تنگ مگیرید
ای خوش کمران تنگ مبندید میان را

بر سبزه نوخیز خطت می نگرد زلف
زآنسان که به حسرت نگرد پیر جوان را

مژگان تو خنجر به رخ ماه کشیده
ابروت زده بر سر خورشید کمان را

از بس که درین بادیه ام راهبری نیست
خضر ره خود می شمرم ریگ روان را

خاموشی پروانه کند کار خود آخر
ای شمع بیندیش و نگهدار زبان را

چشمان تو ترک دل عاشق نتواند
با شیشه گران کار بود باده کشان را

پیش که برم شکوه کلیم از ستم دوست
از مه نستاند چو کسی داد کتان را