تا پیش پای بیند دور از تو دیده ی ما
نزدیک کرده ره را پشت خمیده ی ما

از سیل گریه ی ما آفت زبس که دیده است
ناید به روی ما باز رنگ پریده ی ما

زآسایشی که دارد رفته بخواب راحت
در دامن قناعت پای کشیده ی ما

پیوند آشنائی از نیک و بد بریدیم
نه گل نه خار گیرد دامان چیده ی ما

دارد زاشک و مژگان آب روان و سبزه
از دل اگر به تنگی، بنشین به دیده ی ما

تا در زمین رسیده باران شرار گردد
در مزرع امید آفت رسیده ی ما

دارد به سیر گیتی همچون سخن رفیقی
دلگیر از سفر نیست نام دو دیده ی ما

زلف به پا فتاده، تأثیر آن همین است
کافتد کلیم در پا جیب دریده ی ما