اشک کواکب نگر چرخ غم اندود را
گریه فراوان بود خانه پردود را

صبر گوارا کند هرچه ترا ناخوشست
ساعتی از کف بنه آب گل آلود را

بی نمکیهای دهر کار بجائی رساند
کاختر طالع کنم داغ نمکسود را

دور جمال تو شد، گوش بنظاره یافت
مشکل اگر بشنود نغمه داود را

نیست بگیتی دو چیز جست و کم یافتم
عاشق بیشکوه را آتش بی دود را

تارک ادبار ما، لایق آن گل نبود
بر سر گردون زدیم کوکب مسعود را

هر که ببوی وفا بر سر دنیا نشست
در ته دامن کشید آتش بی عود را

نقد دو عالم کلیم، بر سر دل ریختند
شوری بختم ربود، داغ نمکسود را