هوش مصنوعی: این متن به بیان نقدی تلخ از جامعه و رفتارهای ناپسند انسانی می‌پردازد. شاعر از ویرانی‌های اخلاقی، ظلم، فقر، ریاکاری و دنیاپرستی انتقاد می‌کند و اشاره می‌نماید که حتی طبیبان نیز قادر به درمان درد فقر نیستند. همچنین، به ناتوانی طبیعت در برابر ویرانی‌های انسان اشاره دارد و در نهایت، امیدوار است که با هنر و بخت خود بتواند از شرایط سخت، زیبایی بیافریند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم انتزاعی و انتقادی است که درک آن‌ها نیاز به تجربه و شناخت نسبی از مسائل اجتماعی و اخلاقی دارد. همچنین، برخی از ابیات دارای مضامین عمیق فلسفی هستند که برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است سنگین یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۵۰۶

کار دوران چیست جمعیت پریشان ساختن
سیل مجبورست در معموره ویران ساختن

پاک طینت را بکین کس نشاید گرم کرد
بهر خونریز از طلا شمشیر نتوان ساختن

گر طبیب همت ایام عیسی دم شود
باید از وی درد فقر خویش پنهان ساختن

ابر اگر از طینت اهل جهان آگه شود
قطره سازی را بدل سازد به پیکان ساختن

ترک دنیا پیش این دنیاپرستان کافریست
چون بکیش هندوان بتخانه ویران ساختن

گریه ما را گر میرابی گلشن دهند
عاجز آید نوبهار از غنچه ویران ساختن

با همه ناقابلی دارد هنرها بخت ما
می تواند از گل و ریحان مغیلان ساختن

بیکدورت راحت از گیتی نشاید چشم داشت
زانکه ناچارست با دود چراغان ساختن

نار پستان دست فرسود هوا باشد کلیم
بعد از این خواهیم با سیب زنخدان ساختن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۰۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۰۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.