دلم ز شوق رخت بی سرو سامان است
جان ز سودای سر زلف تو سرگردانست

عالم از پرتو حسن تو نماید روشن
همه ذرات ز مهر رخ تو تابانست

بخدا هرکه دلیلی طلبد گو بخود آ
یار پیداست چه محتاج دگر برهانست

وه چه رخسار و چه حسنست و چه ناز و شیوه
که دل و جان جهان جمله درو حیرانست

هر زمان تازه جمالی بنماید رخ دوست
زانکه حسن رخ او بیحد و بی پایانست

شاهد حسن تو از پرده ذرات جهان
چون عیان گشت نگویی که چرا پنهانست

هرکه صاحب نظر آمد چو اسیری بیند
که جهان پرتو خورشید رخ جانانست