خیل غمت بجور و جفا ملک جان گرفت
دل تن نهاد و دامن شادی روان گرفت

ای دل ره عدم چو گرفتی از آن میان
جانم ز هستی تو کناری نهان گرفت

آید همیشه اشک بدریوزه پیش تو
اوسایل است و راه نشاید برآن گرفت

دل مرکب قرار بمیدان عشق تاخت
چون شهسوار درد تو آمد عنان گرفت

تا لذت شراب غمت یافت کام جان
سرخوش شد و بمصطبه پای دنان گرفت

چون حسن تو بحور و بغلمان ظهور کرد
زاهد چنان هوای جنان از چنان گرفت

زلف تو داشت جان اسیری ببند خویش
رویت بصد لطافتش آخر ضمان گرفت