از پرتو جمال تو عالم منورست
وز سنبلت مشام دل و جان معطرست

این جرم خور که جمله جهان روشن ازویست
یک ذره ز پرتو آن روی انورست

سلطان حسن روی تو را ملک هر دو کون
بی لشگر و سپاه عجایب مسخرست

غایت نداشت جلوه رویت از آن سبب
هر دم به جلوه دگر و حسن دیگرست

در تاب رفت زلف تو سرها به باد داد
بازش ز پیچ و تاب چه آشوب در سرست

چشمت به قصد کشتن من غمزه تیز کرد
یارب که این چه ترکک بیرحم کافرست

عقل بلند پایه به درگاه شاه عشق
هرگز نگشت محرم و چون حلقه بر درست

کس با خودی نیافت به بزم وصال راه
زیرا جناب وصل ازین پایه برترست

در دام فتنه جان اسیری ز چیست گفت
گفتم کزان سلاسل زلف معنبرست