مهر روی تو که تابان ز همه ذراتست
حسن او را همه کون و مکان مرآتست

نیستی جمله بهستی تو پیدا شده است
غیر ازین هرکه بگوید سخن طاماتست

پیش عارف که ز اوراق جهان حسن تو دید
مصحف روی ترا جمله جهان آیاتست

دیده آن دیده که بینا بود از نور یقین
که جمال تو هویدا ز همه ذراتست

گرچه عالم همگی مظهر اسما شده است
گشته ظاهر همه اسما ز صفات و ذاتست

که گهی عشق و گهی عاشق و گه معشوقی
وه شئونات الهی چه عجب حالاتست

بعد آزادگی از قید اسیری دانست
که ظهورات ترا هر دو جهان آلاتست