دل را بجمال رخ تو مهر تولاست
جان را همه دم دولت وصل تو تمناست

یک پایه ز معراج کمال دل عارف
می دان بیقین کرسی نه چرخ معلاست

در پیش کسی کو بجهان ز اهل شهودست
لاخود همه پندار بود جمله چو الاست

خورشید صفت عکس جمال تو عیان دید
هر کس که چو آئینه دلش پاک و مصفاست

هر دیده که بیند بجهان نور لقایت
لذات نعیم ابد اینجاش مهیاست

از عقل مجو حالت ارباب مقامات
زیرا ز خیال خرد این حال معراست

جز یار نبیند بجهان همچو اسیری
هرکو دلش از دیدن اغیار مبراست