هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به موضوع می‌نوشی و مستی به عنوان راهی برای رسیدن به حقیقت و رهایی از تعلقات دنیوی می‌پردازد. شاعر از می به عنوان نمادی از عشق الهی و وسیله‌ای برای رسیدن به معرفت یاد می‌کند و مخاطب را از پی‌گیری مقامات دنیوی برحذر می‌دارد.
رده سنی: 18+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های شراب و مستی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم نیاز به دانش پایه‌ای از ادبیات عرفانی دارند.

شمارهٔ ۱۵۷

ای بیخبر از حالت رندان خرابات
زین می نچشیدی که شدی سوی مناجات

گر نوش کنی جرعه زین جام مصفا
آنگاه شوی صوفی صافی ز کدورات

تا چند خوری غصه باغ و رز وانگور
می نوش که تاباز رهی زین همه آفات

زین باده اگر مست شوی هر دو جهان را
محکوم تو سازند زهی لطف و عنایات

در گوشه میخانه اگر جای دهندت
زنهار مشو در پی تحصیل مقامات

زان باده طلب کن که از و موسی عمران
نوشید و چنان بیخبر افتاد بمیقات

می نوش اگر میطلبی خارق عادت
تا مست نگردی چه زنی دم زکرامات

تا مست ازین می نشوی وانشناسی
اسرار دل اهل دل از شطح وز طامات

نوشیدن می از کف ساقی سقاهم
در پیش اسیری است به از جمله عبادات
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.