تا یار پرده از رخ چون ماه برگرفت
آتش بجان جمله ذرات درگرفت

بگشا نظر که نور تجلی حسن یار
تابنده گشت و کون ومکان سربسر گرفت

رخسار او بناز و کرشمه هزار بار
صد نکته روبرو برخ ماه و خور گرفت

تا یک نظر جمال تو بیند اسیر عشق
دنیا و دین فدای همان یک نظر گرفت

زاهد که توبه کرد ز اطوار عاشقی
رویت چو دید، عشق دگر ره ز سر گرفت

حسنت ز بهرجلوه همی جست آینه
هر سو نظاره کرد، سخن در بشر گرفت

شهباز وصل او که نیامد بدام کس
بنگر اسیریش چو ز روی هنر گرفت