آنان که ز درد عشق مستند
از درد خمار عقل رستند

در کوی قدم قدم نهادند
از حادثه حدوث جستند

بردند زکفر ره به ایمان
جانرا چو بزلف یار بستند

آئینه هرکمال و نقصند
چون برزخ نیستند و هستند

درهر دو جهان بلند قدرند
زان رو که بکوی دوست پستند

مشکل که دگر شوند هشیار
چون مست ز باده الستند

گفتند وداع ننگ و ناموس
در کوی قلندری نشستند

گفتند بزهد شهره در شهر
باآنکه همیشه می پرستند

در صومعه معتکف اسیری
در میکده جام می بدستند