عشق چو جور و ستم آغاز کرد
بر رخ عاشق در غم باز کرد

شد بجهان رسم نیاز آشکار
شاهد حسنش چو بخود ناز کرد

خواست کند غارت دین و دلم
دیده سوی غمزه غماز کرد

حکم قضا روز ازل جان من
عاشق و قلاش و نظر باز کرد

بلبل جان از قفس تن بجست
بار دگر سوی تو پرواز کرد

دل که جمال رخ خوب تو دید
جان بغم عشق تو دمساز کرد

یافت نوایی ز لبش همچو نی
جان اسیری چو بغم ساز کرد