ساقیا می ده که هشیارم کند
مستیش زین خواب بیدارم کند

زان میی کارد خمارش نیستی
فارغ از هستی و پندارم کند

در صفای او نماید روی یار
صاف و پاک از زنگ اغیارم کند

زان شرابی ده که شادی آورد
وز غم کونین بیزارم کند

شد پیاپی جام ما در دایره
تا که سرگردان چو پرگارم کند

مست و بیخود سازدم منصور وار
چون همی خواهد که بردارم کند

جرعه زان می اسیری گو بنوش
تا چو مولانا و عطارم کند