ببحر هست مطلق تا شدم غرق
میان ما و دریا نیست خود فرق

چو من رند و خراباتی و مستم
چه کار آید مرا سالوسی و زرق

شدم محو فنا از تاب حسنت
چو لامع شد مه روی تو چون برق

جمالت آفتاب بی زوالست
که پیدا نیست او را غرب تا شرق

ز هر قیدی اسیری گشت آزاد
بدریای فنا زان دم که شد غرق