هر زمان نوعی بچشم اهل حال
می نماید حسن روی تو جمال

حسن رویت را ز مرآت جهان
زاهد ار دیدی نبودی در ضلال

دیده اهل بصیرت دیده است
حسن رخسار تو در حد کمال

تا رباید جان و دل از عاشقان
هر نفس نوعی کند غنج و دلال

گر هوای وصل معشوقت بود
از جفا و جور هجرانش منال

در طریق اهل عرفان ای فقیه
حال می باید چه جای قیل و قال

کرد جانم طی بیابان فراق
تا شدم آسوده در ملک وصال

حالیا رندیم و مست جام شوق
تا چه خواهد بود کارم را مآل

تا توئی با تو اسیری مانده است
کی ببزم وصل او یابی مجال