دادیم دل بدست غم عشق آن صنم
گو دل نگاه دار و مکن بیش ازین ستم

بگذر زفکر عالم و با یاد دوست باش
چون یارمونست بود از بیش و کم چه غم

با درد و سوز عشق بساز ای دل حزین
گر زانکه میکنی بجهان کار بی ندم

گه در غم فراقم و گه در غم وصال
کو جذبه که باز رهم من ازین دو هم

با چشم ساقی و لب میگون جانفزاش
دارم بروی دوست فراغت زجام جم

ای دل بدرد خو کن و درمان ز کس مجو
شاید شوی بدولت غم شاد و محترم

گر زانکه وصل یار اسیری طلب کنی
باید که برسر خود و عالم نهی قدم