بسویت می کشد دل هر زمانم
ز جان من چه خواهد دل ندانم

بدان شادم که از دست غم تو
نباشد در جهان یکدم امانم

دلم بردی و رفتی و نگفتی
که من بی جان و دل کی زنده مانم

ز جور عشق او صبر و خرد را
مدارای دل طمع دیگر ز جانم

چو دیدم پرتو خورشید رویش
بسان ذره شیدای جهانم

برو ناصح مده پندم ز عشقش
نگر من عاشق و رسوا چه سانم

اسیری وصف حسن نوربخشش
چگویم چونکه ناید در بیانم