یارم چو بناز و عشوه برخاست
فریاد برآمد از چپ و راست

هر سو چه روی بجست و جویش
ای دل بخودآ که یار با ماست

از تابش آفتاب رویش
ذرات دو کون مست و شیداست

از عشوه او جهان پرآشوب
وز قامت او چه فتنه برپاست

چشمش بفریب سحر جانست
زلفش چه بلا و دام دلهاست

برداشت ز رخ نقاب عزت
عالم به جمال خود بیاراست

جایی که نمود وحدت ذات
چه جای صفات و فعل و اسماست

آنجا همه یار و غیر محو است
آنجا نه حدیث لا و الاست

برتر ز خیال و وهم و عقل است
آنجا که اسیریا ترا جاست