مرا با دوزخ و جنت چه کار است
مراد عاشقان دیدار یار است

دلی کز هر دو عالم نیست یکتا
کجا در مجلس وصل تو بار است

بده ساقی ز جام بیخودی می
که از ننگ خودی جان در خمار است

فنا و نیستی در عشق فخرست
ز هستی عاشقانرا ننگ و عار است

ترا خو ناز و استغنا و ما را
نیاز و عجز و مسکینی شعار است

دگر از ما رخش پنهان ندارد
بزلفش جان ما را این قرار است

بدام زلف او جان اسیری
گرفتار بلای بیشمار است