منادی در منادی این ندایست
که درد عشق را درمان فنایست

به نزد عارفان اهل بینش
جهان آئینه وجه خدایست

ز هستی هر که گردد نیست در راه
بحق او را بقای بی فنایست

نقاب زلف بر رخسار چون ماه
عجایب فتنه و محکم بلایست

همه ذرات عالم را بمعنی
اگر داند وگر نه رو بمایست

هر آن طالب که طالب رهبرش شد
یقین می دان که دردش را دوایست

دل و جان اسیری را ز دردت
بحمدالله که صد نور و صفایست