جان بهر تو در بلاست ما را
دل پیش تو مبتلاست ما را

پیشت به دعا برآورم دست
در دست همین دعاست ما را

هر شب به هوای خاک کویت
دیده به ره صباست ما را

در منزل ما چو مه نیایی
خود طالع آن کجاست ما را

تو ناوک غمزه زن، که پیشت
سینه سپر بلاست ما را

مخرام چو گل قبا گشاده
چون جامه ی جان قباست ما را

شاهی چه غم ار جفا کند یار
چون رو به ره وفاست ما را