زلف تو در کمند جنون می کشد مرا
خوش خوش به کوی عشق درون می کشد مرا

هر جا که می گریزم ازاین فتنه، ناگهان
عشقت عنان گرفته برون می کشد مرا

من دل نمی دهم به لب و چشم او، که یار
گاه از فسانه گه به فسون می کشد مرا

بر خاک آستان تو گریم به خون دل
چون خاک می دواند و خون می کشد مرا

شاهی به کوی عشق مکن بعد از این قرار
کاین دل به گوشه های جنون می کشد مرا