ساقی، به غم تو عقل و جان رفت
می ده، که تکلف از میان رفت

شد تاب و توانم اندر این راه
من هم بروم، اگر توان رفت

تا شد رخ و زلفت از نظر دور
کام دل و آرزوی جان رفت

من بودم و دل که قامتت برد
آن نیز بجای راستان رفت

شاهی که چو لاله غرق خون است
با داغ تو خواهد از جهان رفت