کسی که عاشق روی تو شد بباغ نرفت
هوای کوی تواش هرگز از دماغ نرفت

دلی که با تو به غوغای عاشقی خو کرد
ز کوی تفرقه در گوشه فراغ نرفت

چو لاله دلق می آلود را زنم آتش
کز آب دیده بشستم بسی و داغ نرفت

دلا بسوز، چو سودای زلف او داری
کسی بخانه تاریک بی چراغ نرفت

نرفت ناله شاهی به گفتگوی رقیب
غزلسرایی بلبل به بانگ زاغ نرفت