دل بی رخ تو جانب گلشن نمیکشد
خاطر بسوی لاله و سوسن نمیکشد

بخرام سوی باغ، که گل با وجود تو
خوبی نمیفروشد و دامن نمیکشد

ای بخت خواب رفته، کجایی، که در فراق
آن میکشم ز دوست که دشمن نمیکشد

آن را که در فراق کسی تیره گشت روز
در بزم عیش باده روشن نمیکشد

گر دست راحت است و گر خنجر ستم
شاهی ز اختیار تو گردن نمیکشد