باغ را باز مگر مژده گلریز آمد
که نسیم سحر از طرف چمن تیز آمد

توتیا رنگ غباری ز رهش پیدا شد
که صبا مشک فشان، غالیه آمیز آمد

نونو اسباب طرب ساخته کن، کاندر باغ
گل نوخاسته و سبزه نوخیز آمد

باز عشق توام از صبر جدایی فرمود
باز بیمار مرا نوبت پرهیز آمد

جام شاهی که ز خون جگرش پر کردند
خوار منگر، که زلال طرب انگیز آمد