هرکس گرفته دامن سرو بلند خویش
مائیم و گوشه ای و دل دردمند خویش

زاهد به کوی عافیتم مینمود راه
روی تو دید، گشت پشیمان ز پند خویش

تا نیشکر شکسته نشد کام از او نیافت
در وی کسی رسد که بر آید ز بند خویش

در راه انتظار تو چشمم سفید شد
آخر غباری از ره سم سمند خویش

شاهی ز غلام تست، ز کوی خودش مران
خنجر مکش بر آهوی سر در کمند خویش