پرده بگشا ز روی چون مه خویش
که بجانم ز بخت گمره خویش

میکشد سرو، پیش بالایت
شرمساری ز قد کوته خویش

مینوازم چو چنگ در بر خود
که فراموش میکنم ره خویش

واعظا، ما و ناله دف و نی
تو و گفتار ناموجه خویش

شاهی از بندگان تست، از او
وامگیر التفات گه گه خویش