مغنی بدان جرهٔ جان نواز
بر آهنگ ما نالهٔ نو بساز

که گشتیم چون بلبل از ناله مست
بدان ناله زین ناله دانیم رست

چو هرمس بدین ژرف دریا رسید
رهی دید کزوی رهائی ندید

فرو رفت و گفت آفرین بر کسی
که کالای کشتی ندارد بسی

چه باید گرانباریی ساختن
که باید به دریا در انداختن

جهان خانه وحش بود از نخست
در او بانوا هر گیاهی که رست

ز کوه گران تا به دریای ژرف
چه و بام او شد به باران و برف

چو شد آهوی گور آدم پدید
گریزنده شد گور و آهو رمید

من آن وحشی آهو کز دست زور
به پای خودم رفت باید به گور

درین ره پناه خود از هیچ‌کس
نسازم جز از پاک یزدان و بس

شما نیز چون عزم راه آورید
به پاکیزه یزدان پناه آورید

درین گفتنش خواب خوش باز برد
سخن را چه خسبانم او نیز مرد