ای ترک بده باده گلفام که عیدست
وز دست مده جام غم انجام که عیدست

از رنج مه روزه چو جستی بسلامت
بزم طرب آرای بهنگام که عیدست

اعلام طرب عاقل اگر می نفرازد
او را ز سر علم کن اعلام که عیدست

می رونق ایام نشاط و طرب آمد
دریاب کنون رونق ایام که عید است

از تلخی می شاید اگر ترک شکر لب
شین ین کندم بار دگر کام که عیدست

ابروی تو چون ماه نوام دوش گه شام
فرمود که می نوش هم از بام که عیدست

ای ابن یمین چند نشینی بدر زهد
برخیز سوی میکده بخرام که عیدست