باز آمد آن نگار که از ما بریده بود
و ز هجر او قرار ز دلها رمیده بود

بر صورتیکه دیده رضوان بباغ خلد
حوری نظیر آن بت زیبا ندیده بود

زنجیر عنبرین ز سر زلف ساخته
گوئی که شور این دل شیدا شنیده بود

بر روی همچو ماه چو منشور شهریار
بهر فریب خلق دو طغرا کشیده بود

گل را بپای و پیرهن لعل را ز سر
از رشک روی آن بت رعنا دریده بود

سرو سهی که بر چمن آزاد می زید
در بندگیش قامت والا خمیده بود

عشق من و حکایت حسنش بهر مقام
همچون حدیث وامق و عذرا رسیده بود

دل بیقرار بود ز سودای زلف او
گوئی که تاب طره حورا ندیده بود

ابن یمین گناه چه بر دل همی نهی
اول بنای فتنه و غوغا ز دیده بود