صبحدم بادی که از سوی خراسان می دمد
چون دم روح القدس در پیکرم جان می دمد

باد صبح است این ندانم یا نسیم پیرهن
کز برای نور چشم پیر کنعان می دمد

چون گذر کرد است بر خاک خراسان لاجرم
روح پرور چون نسیم باغ رضوان می دمد

می نشاند آتش اندوه دل چون آب رز
باد روح افزای کز خاک خراسان می دمد

باد را خاصیت جان پروری دانی که چیست
ز آن سبب کز کوی چون فردوس جانان می دمد

آن مسیحا دم که انفاسش بود جان بخش از آنک
از میان چشمه سار آب حیوان می دمد

چین زلفش می کند یغما نسیم صبحدم
خوش نفس چون نگهت مشک ختن زان می دمد

بلبل طبع مرا آمد نسیم کوی او
همچو باد صبحگاهی کز گلستان می دمد

می برد جمعیت از ابن یمین یکبارگی
نفحه ای کز چین آن زلف پریشان می دمد