هوش مصنوعی: این شعر از ابن‌یمین، شاعر فارسی‌زبان، با مضامین عاشقانه و می‌نوشی سروده شده است. شاعر از نوشیدن می، فراموشی غم‌ها، و لذت‌های عاشقانه سخن می‌گوید. او از عشق به معشوق، مستی و شادی، و آرزوی وصال صحبت می‌کند و از طبیعت و عناصر آن مانند بلبل و چمن نیز بهره می‌برد.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مضامین عاشقانه و اشاره به مصرف شراب است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب باشد. همچنین، درک عمیق‌تر از مفاهیم عرفانی و ادبی آن نیاز به بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۲۱۴

ساقیا موسم آنست که می نوش کنیم
محنت گردش ایام فراموش کنیم

خیز چون در چمن افتاد ز بلبل غلغل
قلقل بلبله را یک نفسی گوش کنیم

دوستکامی همه با یار کلهدار خوریم
عیش در سایه آن سرو قبا پوش کنیم

در ده آن رطل گران تا سبک از قوت می
عقل را واله و سرگشته و مدهوش کنیم

از سر ما نرود تا بقیامت مستی
گر می از ساغر لعل لب تو نوش کنیم

تا بکی دیگ هوس از پی مهمان خیال
بر سر آتش سودای تو پر جوش کنیم

روزها دست زدیم از غم عشقت بر سر
بامیدی که شبی با تو در آغوش کنیم

کسوت حسن چو بر قد تو آراسته اند
تا قیامت علم عشق تو بر دوش کنیم

خیز با ابن یمین شاد بعشرت بنشین
تا نشاط و طرب امروز به از دوش کنیم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.