هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر خود را بندهٔ کوچک و ناچیزِ شاه می‌داند و بیان می‌کند که شاه برترینِ کائنات است. او از روزگار تلخ خود شکایت دارد و امیدوار است که عدالت و لطف شاه مانند نسیم بهاری بر دل رنجور او بوزد.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم انتزاعی و ادبی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، استفاده از صنایع ادبی و واژه‌های کهن ممکن است برای این گروه سنی نامفهوم باشد.
شمارهٔ ٣٠۶
شاها کمینه بنده میمون جناب تو
کز کائنات حضرت عالیت را گزید
شیرین نکرده از عسل روزگار کام
تا کی زمانه منج صفت خواهدش گزید
وقتست اگر بر این دل رنجور ناتوان
خواهد نسیم گلشن انصاف تو وزید
کز کائنات حضرت عالیت را گزید
شیرین نکرده از عسل روزگار کام
تا کی زمانه منج صفت خواهدش گزید
وقتست اگر بر این دل رنجور ناتوان
خواهد نسیم گلشن انصاف تو وزید
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ٣٠۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ٣٠٧
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
