هوش مصنوعی:
این شعر از حافظ است که در آن شاعر از عشق به ساقی و می‌نوشی سخن می‌گوید. او به لطافت طبع ساقی اعتماد دارد و از شام تا سحر می‌نوشد. شاعر از دختر رز (شراب) یاد می‌کند و نمی‌خواهد کسی مزاحم او و ساقی شود. در پایان، شاعر از تندی ساقی شگفت‌زده می‌شود.
رده سنی:
18+
این شعر به موضوعاتی مانند می‌نوشی و عشق اشاره دارد که ممکن است برای مخاطبان زیر 18 سال مناسب نباشد. همچنین، زبان و مفاهیم به کار رفته در شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان قابل درک نباشد.
شمارهٔ ٣٣۵
گرم بدست فتد ساقی سمن ساقی
که بر لطافت طبعش وثوق من باشد
ز شام تا بسحر می خورم که خود زرخش
نماز شام زمان شروق من باشد
صبوح کان نبود پیشتر ز بانگ نماز
بجان دختر رز کان غبوق من باشد
نخواهم آنکه شود ثالثی مزاحم ما
و گر چه محرم صدق و صدوق من باشد
بگاه مستی اگر بوسه ئی ازو خواهم
چنانکه عادت فسق و فسوق من باشد
شگفتم آید ازو در کنارم ار نکند
ز تندی آنچه سزاوار بوق من باشد
که بر لطافت طبعش وثوق من باشد
ز شام تا بسحر می خورم که خود زرخش
نماز شام زمان شروق من باشد
صبوح کان نبود پیشتر ز بانگ نماز
بجان دختر رز کان غبوق من باشد
نخواهم آنکه شود ثالثی مزاحم ما
و گر چه محرم صدق و صدوق من باشد
بگاه مستی اگر بوسه ئی ازو خواهم
چنانکه عادت فسق و فسوق من باشد
شگفتم آید ازو در کنارم ار نکند
ز تندی آنچه سزاوار بوق من باشد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ٣٣۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ٣٣۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
