ای نسیم صبحدم از راه لطف
خواجه یوسف را ز من پیغام بر

گو به درگاه تو آمد پیش ازین
بکر فکرم با هزارن زیب و فر

دولتی گوئی نبودش ز آن نشد
از کرامات قبولت بهره ور

بعد از آن بکری دگر پرورده ام
در شبستان هنر ز آن خوبتر

در بلاغت چون کمالی یافتست
وقت آن آمد که گردد جلوه گر

گر برون آید ز پرده خیزدش
خاطب از هر سو فزون از حد و مر

ز آن همی ترسم که ز آن خواهندگان
افتدش ناگاه ناجنسی بسر

من نیم در عهده آن بعد ازین
گر بزاید زو هزاران شور و شر

هان چه فرمائی چه می بینی صواب
کز شبستان آید آن دلبر بدر

عرضه کردم ز آنچه رویم مینمود
مصلحت زین پس توبه دانی دگر