زین همدمان فغان که همه مار ماهیند
صورت بسان ماهی و سیرت بسان مار

از بهر سیم خام بماهی طمع مکن
پخته ز بهر مهره نبوسد لبان مار

محبوب اهل دل نشود بد کنش بمال
آخر نه گنج سیم و زر آمد مکان مار

هر کس چو مور کرد بنان پاره شان کشش
بر ساخت پاد زهر ز آب دهان مار

این مار سیرتان بره آیند وقت مرگ
آید بلی بره چو سرآید زمان مار

چون مار هر یکی دو زبانند زهر پاش
با داد و نیمه سر همه را چون زبان مار