ز حالم نیست آگه کس که چون من
برنجم زین سپهر سخت پیکار

بتلخی میکشد در تنگ و بندم
چو شیرین دید طبعم نیشکر وار

اگر زین پس بر این سیرت بماند
نماند در دیار فضل دیار

دلا زو هم مبین شادی و غم را
که او را اختیاری نیست در کار

مقرر در ازل شد هر دو و اینک
نخواهد گشت اینصورت دگر بار

مرنج از بهر دنیا و مرنجان
مباش آزرده و کس را میازار

که هست و نیست یکسر بر گذار است
هر آنچت نیست آنرا هست پندار

بر ابن یمین گیتی نیرزد
بدان کز بهر او گیرند تیمار